Nederland is wereldwijd de vijfde exporteur van wapens. Terwijl genocide, oorlog en klimaatdreiging dagelijks het nieuws domineren, draait onze economie gewoon door. Hoe zuiver is ons geweten? Wat als je je morele grenzen steeds iets opschuift? Of je jouw aandeel in het systeem niet langer kunt negeren?
In Wapens volgen we Raya en Iris. Een jong stel, zwanger van hun eerste kind. Ze maken de rekensom die veel jonge stellen maken: één van hen moet meer gaan werken. Raya verdient meer, zeker wanneer ze promotie maakt in een onstuimig groeiende sector: de defensie-industrie. Iris, basisschoollerares, gelooft in bouwen, niet in bevechten. Maar, zo leggen ze uit op verjaardagen: Raya werkt voor een goed doel. Ze lobbyt voor Nederlandse wapencontracten en ziet wapens als een noodzakelijk middel om vrede af te dwingen – als ze in de juiste handen zijn.
Terwijl Raya opgaat in haar werk, schuift ze aan bij grotere overleggen, krijgt meer verantwoordelijkheid en merkt hoe haar morele taal wordt ingezet om dubieuze deals te verkopen. Thuis groeit het ongemak. Iris ziet haar partner veranderen, voelt zich buitengesloten. Wat begon als een gezamenlijke keuze, wordt een splijtzwam.
Op basis van actuele journalistieke research werpt de voorstelling licht op een verborgen wereld: de Nederlandse wapenindustrie. We tonen de mechanismes van politieke beïnvloeding en economische rechtvaardiging, maar ook hoe taal, idealen en loyaliteit kunnen verschuiven. Hoe liefde zich staande probeert te houden tussen spreadsheets en morele ruis.
Wat als je idealen je werk worden – en je werk je idealen ondermijnt? Een voorstelling over liefde, macht, hypocrisie en morele ruis. |
Tekst: Nic Bruckman Regie: Thomas Schoots Spel: Nadia Amin en Roos Eijmers In coproductie met Bruckman Projecten |
Documentair theater / Drama |
| Medio november t/m februari 2027 |
| Vlakke vloer |